Czcionki | Fonty

Najlepsze czcionki | fonty dla kreatywnych

Chcąc zapewnić naszym twórcom kompletny zestaw narzędzi do stworzenia unikatowego i profesjonalnego projektu, proponujemy szeroki wybór najchętniej kupowanych fontów.

Konwersje i lokalizacje w Sklepie IT Media

Modyfikujemy fonty według Twojego życzenia. Są to między innymi:
– zmiany grubości szerokości,
– opracowanie symboli i znaków specjalnych,
– dodanie funkcji zecerskich OpenType,
Oferujemy również konwersje międzyformatowe (Type 1, TrueType, OpenType) jak również miedzyplatformowe (MacOS, Windows, Linux i inne). Jeśli posiadasz font w nieodpowiednim formacie pliku to możemy go przekonwertować na wskazany inny format.

Czym jest lokalizacja fontów/czcionek

Na pierwszy rzut oka lokalizacja to dorobienie do fontu polskich małych i wielkich znaków, czyli: ą, ć, ę, ł, ń, ó, ś, ź, ż oraz Ą, Ć, Ę, Ł, Ń, Ó, Ś, Ź, Ż. To wielkie uproszczenie nie oddaje całości zagadnienia, a jedynie sygnalizuje najbardziej potrzebną (ich późniejszym użytkownikom) funkcję. Jest bowiem usługą polegającą na uzupełnieniu we wskazanym foncie tablicy znaków dla określonej strony kodowej. Polskie znaki najczęściej przypisywane są używanej w środowisku Windows strony kodowej CP 1250 albo Apple Mac CE. Istnieje jednak wiele zastosowań, w których wykorzystywane są inne kodowania, takie jak: Mazovia, Latin 2, ISO 8859-2 i wiele innych. Większość z tych stron kodowych nie została stworzona wyłącznie na potrzeby polskojęzycznych użytkowników, ale dla regionu środkowo europejskiego. Znajdziemy więc w nich znaki typowe dla języków polskiego, czeskiego, słowackiego i słoweńskiego.

Uzupełnienia

Lokalizacje nie dotyczą wyłącznie potrzeb „regionalnych” zamawiającego. Wraz otwarciem rynków europejskich bardzo często uzupełniane są polskie fonty, w których brakuje np. francuskiej cedilli czy niemieckich umlautów. Wiele fontów rozbudowuje się o kodowania bałtyckie (Litwa, Łotwa, Estonia), cyryliczne (Rosja, Białoruś, Bułgaria) wraz z ich azjatyckimi mutacjami (Kazachstan) oraz greckie (współczesne i starożytne).
Lokalizacji poddawane są także fonty specjalistyczne, np. braila używane do przygotowania publikacji lub oznaczeń dla osób niewidomych.

Aspekt prawny

Elementem niezbędnym do wykonania lokalizacji jest posiadanie przez użytkownika fontu licencji, która zezwala na taki zabieg. Jeśli dołączona przez danego producenta EULA zabrania modyfikacji, możliwe jest wystąpienie o zgodę dla konkretnego odbiorcy. W niektórych przypadkach producent wykonuje lokalizację samodzielnie, a w innych wymaga przesłania zmienionego fontu w celu autoryzacji typograficznej (przez autora) i/lub technicznej wykonywanej przez specjalistów.

Aspekt technologiczny

Samo dodanie polskich znaków to połowa sukcesu. Muszą bowiem spełniać wymogi czytelności i estetyczne, a także być dostosowane do konkretnych zastosowań.

Czytelność jest wymogiem który (z pozoru) najprościej spełnić. Wystarczy jednak, że pomimo „rozpoznawalności” danego znaku diakrytycznego nie posiada on naturalnego kształtu (np. doklejone odwrócone przecinki, cedille lub źle połączone ogonki) a w przypadku dłuższych publikacji (książka, gazeta) może to doprowadzić czytelnika do udręki.

Estetyka dodawanych znaków wpływa na odbiór kroju pisma. Największym komplementem jest w tym przypadku zaprojektowanie polskich znaków w sposób transparentny. Tak oczywisty, że nie wyróżniają się z zestawu znaków danego fontu. Wymaga to czasem sporego wysiłku i natywnego (używającego na co dzień danego języka) typografa. Przykładem mogą tu być nieudolne próby rysowania litery ł jako pochodnej symbolu waluty (funt) i nierozróżnialnych znaków „ł” i „t” przez innojęzycznych typografów. Dość częstym przypadkiem jest lokalizacja wtórna, polegająca na ponownym opracowaniu kształtów znaków, które nie zostały dostatecznie dobrze przygotowane przez producenta pod względem estetycznym (kształt, wielkość) lub technicznym (sztucznie doklejone ogonki, nieprawidłowe położenia akcentów).

Praktyczne użycie fontu wymusza na typografie projektującym polskie znaki przyjęcie odpowiedniej konwencji. Inny kształt ogonków przygotowuje się do krojów gazetowych a inny dla książek. Zastosowania ekranowe wymuszają często przygotowanie hintingu dla niskorozdzielczych wyświetlaczy i monitorów.

To jeszcze nie koniec

Bardzo często lokalizacji fontu towarzyszy konwersja do innego formatu pliku (np. uniwersalnego i ponadplatformowego OpenType). Uzupełniana jest tablica znaków (jak choćby symbol „Euro”) i dodawane funkcje zecerskie (ligatury, liczebniki, ułamki). Funkcją, o której niezbyt często się mówi jest uzupełnienie kerningu dla polskich znaków. Bez tej funkcji font praktycznie nie nadaje się do zastosowań wydawniczych.
Prawidłowo zlokalizowany font to nie tylko poszerzenie jego możliwości. To również przyjazny wygląd, zapewnienie prawidłowego funkcjonowania w najnowszych wersjach oprogramowania.

Konsultacje

Świadczymy pomoc techniczną jak również konsultacje doświadczonych grafików i typografów. Prosimy o kontakt telefoniczny lub mailowy w celu ustalenia zakresu Państwa potrzeb jak również dokonania wyceny usług.

Słownik typograficzny

Słownik Typograficzny jest nieocenionym narzędziem dla wszystkich, którzy zajmują się projektowaniem graficznym, publikacjami, drukiem, czy tworzeniem stron internetowych. Ten obszerny zbiór definicji, terminów i zasad typografii pomaga zrozumieć i wykorzystywać elementy typograficzne w celu stworzenia skutecznego i estetycznego projektu.

W naszym Słowniku Typograficznym znajdziesz obszerne informacje dotyczące różnych czcionek, rodzajów krojów pisma, układów tekstu, znaków specjalnych oraz wielu innych aspektów związanych z typografią. Bez względu na to, czy jesteś początkującym projektantem czy doświadczonym typografem, ten słownik pomoże Ci poszerzyć wiedzę i doskonalić umiejętności w dziedzinie typografii.

Akcent

Znak diakrytyczny umieszczony nad, pod lub we wnętrzu litery i oznaczający zmianę sposobu jej wymowy albo akcentowania. Przykłady: „ç”, „à”, „ò”, „é”, „Å”.

Akcent kropkowy

Znak diakrytyczny umieszczany nad (w języku litewskim, maltańskim, polskim, tureckim i innych) lub pod literą (w wietnamskim i innych). Zazwyczaj oznacza zmianę sposobu wymowy (jak w polskim „ż”).

Akcent ostry

Znak diakrytyczny, akcent stosowany w połączeniu z samogłoskami („á”, „é”, „í”, „ó”, „ú: oraz „ý”) we francuskim, hiszpańskim, włoskim, islandzkim, węgierskim, navajo, gaelickim, czeskim i wielu innych językach, a także ze spółgłoskami („ѓ”, „ќ”, „ń”, „ŕ”, „ś” oraz „ź”) w baskijskim, macedońskim, polskim oraz zlatynizowanym sanskrycie. W zlatynizowanym chińskim wykorzystuje się go z samogłoskami, by oznaczyć ton wznoszący. W rosyjskim pojawia się nad samogłoskami w podręcznikach lingwistycznych, gdzie oznacza akcentowanie. Akcentowane samogłoski dostępne są w wielu fontach jako znaki złożone.

Akcent przeciągły

Znak diakrytyczny stosowany pierwotnie w grece nad długimi samogłoskami, by zaznaczyć ton wznoszący lub opadający, zaś w innych językach służący do oznaczenia wydłużenia, skrócenia lub innej cechy konkretnej samogłoski.

Alfabet

Ustandaryzowany zestaw abstrakcyjnych symboli stosowanych w konkretnym systemie zapisu i ułożonych w kolejności. W systemie alfabetycznym każdy symbol lub znak oznacza konkretny dźwięk danej mowy. Pierwsze alfabety powstały w trzecim tysiącleciu przed naszą erą na Bliskim Wschodzie, do dziś zaś opanowały niemal cały świat dzięki swej zwięzłości. Zwykle alfabet obejmuje nie więcej niż sto znaków, z tego powodu większość stosowanych obecnie systemów pisma to systemy alfabetyczne.

Aliasing

Szereg kłopotliwych efektów wynikających ze zwyczajowej metody wyświetlania skalowalnych obrazów na ekranach o niskiej rozdzielczości. Podczas konwersji owych obrazów na wyświetlane bitmapy pobiera się próbki z teoretycznego obrazu matematycznego, zwykle ze środków pikseli. Wpływ owych dość arbitralnie wyznaczonych punktów jest więc zdecydowanie nadmierny i prowadzi do występowania nierównych krawędzi, wybrzuszeń oraz innych niepożądanych efektów.

Antyaliasing (anti-aliasing)

Jedno z rozwiązań problemów z aliasingiem. Podczas rekonstrukcji sylwetek liter można zminimalizować ich poszarpane linie, stosując na  krawędziach kresek różne odcienie szarości. Na przykład rozmycie poszarpanej linii lub krawędzi da na ekranie wrażenie gładkiej linii.

Antykwa

Dość szeroka kategoria, oznaczajaca przede wszystkim kroje pisma oparte o alfabet łaciński, które są obecnie najpowszechniej stosowane. Minuskułowe formy liter wywodzą się z włoskiej minuskuły renesansowej, zaś majuskuły z rzymskiej Capitalis Monumentalis. Pierwszy antykwowy krój pisma został stworzony we Włoszech oraz w Niemczech w drugiej połowie XV w., a następnie udoskonalony w 1470 r. przez Nicholasa Jensona z Wenecji.

W znaczeniu potocznym terminem tym określa się również często litery pionowe, w odróżnieniu od krojów pochylonych, czyli kursyw.

Apertura (aperture)

Szczelina światła wewnętrznego w takich literach, jak C, c, S, s, a i e. Niektóre kroje, np. Futura, charakteryzują się dużymi aperturami, zaś inne, np. Helvetica, mają małe apertury. Bardzo duże apertury zdarzają się w archaicznych greckich inskrypcjach oraz w takich krojach, jak Lithos, które się od nich wywodzą.

Apostrof

Znak pisarski umieszczany w górnym indeksie, w wielu językach stosowany do oznaczania elizji. W angielskim wyszedł właśnie od tej funkcji, później zaś zaczął również oznaczać formę dopełniaczową. W wielu językach Słowian oraz Indian amerykańskich, zapisywanych alfabetem łacińskim, zastosowanie go wraz ze spółgłoską (d’, k’, t’, x’) służy do oznaczania zmodyfikowaną wymowę. Jeśli występuje samodzielnie, w wielu językach symbolizuje zwarcie krtaniowe.

ASCII

American Standard Code for Information Interchange (amerykański standardowy kod wymiany informacji) to standardowy zestaw znaków zdefiniowany przez ANSI (American National Standards Institute – Amerykański Instytut Norm Technicznych). Opiera się na kodzie 7-bitowym, więc maksymalna liczba znaków wynosi 128.

Asterysk (asterisk)

Znak pisarski w kształcie pięcioramiennej lub sześcioramiennej gwiazdki (*), stosowany głownie jako odsyłacz. W filologii oraz innych naukach wykorzystuje się go do oznaczania form hipotetycznych lub nierozwiniętych. Asterysk może przybierać rozmaite kształty. Pojawił się już w najwcześniejszych sumeryjskich zapisach piktograficznych i jest stale stosowany w typografii od przynajmniej 5000 lat.

Bold

Jedna z grubości pisma. Jest to grubsza, szersza odmiana kroju, zbliżona do zwykłej antykwy. Wykorzystuje się ją w nagłówkach i zastosowaniach afiszowych. Pierwsze czcionki boldowe powstały ok. 1800 r. w londyńskiej pracowni Roberta Thorne’a (1754-1820) jako odrębny krój do składania napisów na plakaty i afisze. Od końca XIX w. stosowano czcionki boldowe w celu zaakcentowania tekstu.

Cudzysłów ostrokątny

Pojedyncze i pojedyncze cudzysłowy apostrofowe są stosowane do oznaczenia cytowania w alfabetach łacińskim, greckim i w cyrylicy w Europie, Azji oraz Afryce.  We francuskim i włoskim cudzysłowy ostrokątne zawsze skierowane są «na zewnątrz», lecz w niemieckim »do wewnątrz«.

Cudzysłowy

Dwustronne znaki interpunkcyjne, służące do wydzielania cytatów. Istnieją dwa rodzaje cudzysłowów (ostrokątne i pojedyncze lub podwójne apostrofy), stosowane zgodnie z narodowymi tradycjami typograficznymi. W alfabetach łacińskim, greckim i cyrylicy pojedyncze oraz podwójne cudzysłowy ostrokątne wykorzystywane są jako cudzysłowy w Europie, Azji i Afryce. W Polsce stosuje się cudzysłowy drukarskie („takie”), lecz w wyniku niedostatecznej konfiguracji edytorów tekstowych często można się również niestety spotkać z nieprawidłowymi cudzysłowami prostymi („takimi”). Jeśli zachodzi potrzeba zastosowania cudzysłowu zagnieżdżonego, czyli „cytatu w cytacie”, zasady jezyka polskiego każą umieszczać niemiecki cudzysłów ostrokątny wewnątrz polskiego cudzysłowu apostrofowego („cytat »wewnątrz« cytatu”). W językach francuskim i włoskim wykorzystywane są cudzysłowy ostrokątne, zawsze skierowane są «na zewnątrz», lecz w niemieckim kieruje się je »do wewnątrz«. W angielskim i hiszpańskim cudzysłowy powszechnie stosuje się ‘tak’ i “tak”, w niemieckim ‚tak‘ i „tak“. W rosyjskim sytuacja wygląda podobnie, jak we francuskim i niemieckim: głównymi cudzysłowami są podwójne ostrokątne («òàê»), a drugorzędnymi podwójne apostrofy („òàê“). W niektórych innych państwach, na przykład w Finlandii i Szwecji, jednocześnie stosuje się trzy rodzaje cudzysłowów (”takie”, »takie» lub ’takie’), lecz nie ma róznic pomiędzy cudzysłowami przed i po wydzielonym słowie lub frazie. Cudzysłowów nie należy mylić z symbolem cala lub sekund kątowych („).

Cyfry

Znaki symbolizujące liczby „1”, „2”, „3”, „4”, „5”, „6”, „7”, „8”, „9” oraz „0”. Wchodzą one w skład standardowego łacińskiego zestawu znaków oraz zestawów znaków innych systemów alfabetycznych. Istnieje kilka rodzajów cyfr typograficznych: zwykłe lub nautyczne, tabelaryczne lub proporcjonalne. Cyfry mogą być również wykładnicze lub indeksowe (w  indeksie górnym lub indeksie dolnym).

Cyfry arabskie

„1”, „2”, „3”, „4”, „5”, „6”, „7”, „8”, „9” oraz „0”. Zostały zapożyczone przez Europejczyków od Arabów, którzy z kolei wzięli je wcześniej od Hindusów. Z tego powodu nazywa się je czasami cyframi indyjskimi europeizowanymi. Rozpowszechniły się w Europie począwszy od drugiej połowy XV w. Podzielone są na liczebniki majuskułowe (zakresy, nagłówki) oraz minuskułowe (cyfry nautyczne, inaczej tekstowe).
Niewiele osób zdaje sobie sprawę, że nazwa tych cyfr jest nieprecyzyjna i wskazuje na Arabów jedynie jako na pośredników w przekazaniu ich do Europy. Do dziś w krajach arabskich używa się innego zestawu cyfr, o zupełnie innych formach.

Cyfry nautyczne, tekstowe

Zwane również cygrami tekstowymi. Zostały zaprojektowane tak, by rozmiarem i kolorem pasowały do liter minuskułowych. Niektóre z nich posiadają wydłużenia dolne. Porównaj z cyframi zwykłymi i cyframi tytułowymi.

Cyfry rzymskie

Rzymski system numeryczny, w którym liczby przedstawione są za pomocą liter, dominował w Europie przez niemal 2000 lat. Niełatwo było jednak się nim posługiwać i obliczenia matematyczne były zazwyczaj przeprowadzane na liczydle. Z biegiem czasu cyfry rzymskie zostały zastąpione przez prostsze w użyciu cyfry arabskie. Dziś system rzymski wykorzystuje się do zamieszczania dat na pomnikach i kamieniach węgielnych, do oznaczania wieków, numerów pięter, numerów liceów, klas i lat studiów, tomów dzieł, czasami w datach (na określenie miesięcy). Cyfry rzymskie mogą także pojawiać się na stronach wstępnych książek, a także na cyferblatach zegarów. W systemie rzymskim liczby symbolizowane są siedmioma literami: I=1, V=5, X=10, L=50, C=100, D=500, M=1000, przy czym można stosować zarówno wielkie, jak i małe litery. Powtórzenie symbolu powtarza jego wartość: II=2. Symbol nie jest używany więcej niż trzy razy z rzędu: III=3. Jeśli symbol o mniejszej wartości następuje po większej, dodaje się je: VI=6. Gdy symbol o mniejszej wartości umieszczony jest przed większą, odejmuje się mniejszą: IV=4, XC=90, CD=400. Liczby zawierające 4 lub 9 zawsze zapisuje się poprzez umieszczenie symbolu o mniejszej wartości przed tym o większej: 24=XXIV. Kreska nad symbolem oznacza pomnożenie go o 1000.

Cyfry tabelaryczne

Cyfry o stałej szerokości, stosowane w tabelach dla uzyskania większej czytelności.

Cyfry tytułowe

Cyfry zaprojektowane tak, by rozmiarem i kolorem pasowały do liter majuskułowych. Porównaj z cyframi tekstowymi.

Cyfry zwykłe

Cyfry o równej wysokości, zwykle dopasowane w majuskuł w foncie. Zwykle synonim cyfr tytułowych, lecz niektóre cyfry zwykłe są mniejsze i lżejsze niż majuskuły. Przeciwieństwo cyfr nautycznych.

Cyrylica

Jeden z dwóch dawnych alfabetów słowiańskich, nazwany tak na cześć św. Cyryla (Konstantyna Filozofa). Powstał w IX w. w oparciu o grecką majuskułę kościelną. W przeszłości istniało wiele cyrylicowych form pisma: ustaw, półustaw, skoropis i więź. Pierwsza drukowana cyrylicą książka została opublikowana w 1491 r. w Krakowie przez Szwajpolta (Schweipolta) Fiola, zaś czcionki do niej wyciął Rudolf Borsdorf (Ludolf Borchdorp) z Brunszwiku. Cyrylica została zreformowana przez cara Piotra I w latach 1708-1710 i w wyniku tej reformy kształty liter cyrylicowych stały się bardziej podobne do łacińskich. Współczesne alfabety białoruski, bułgarski, macedoński, rosyjski, serbski i ukraiński powstały w oparciu o dawne pismo cyrylicowe. W latach 20. i 30. XX w. w oparciu o alfabet rosyjski stworzono alfabety dla większości narodów byłego ZSRR i Mongolii.

Czcionka

Odlany z metalu negatyw litery lub innego znaku, stosowany w tradycyjnym składzie ręcznym lub maszynowym. Obecnie określenie to jest powszechnie i błędnie stosowane dla określania cyfrowych krojów pisma, czyli fontów.

Daszek

Znak diakrytyczny, odwrócony akcent przeciągły. Stosuje się go nad spółgłoskami i samogłoskami w słowackim, chorwackim, czeskim, lapońskim, litewskim i w innych alfabetach. Coraz częściej wykorzystuje się go w nowych alfabetach stworzonych dla języków Indian północnoamerykańskich. Zestawy znaków ISO zawierają „s” oraz „z” z daszkiem, podczas gdy inne kombinacje, równie często spotykane w normalnych tekstach, muszą być tworzone z akcentem przeciągłym. Typografowie znają również daszek pod jego czeską nazwą „háček”.

Dom typograficzny

Studio, w którym projektuje się kroje pisma. Za czasów czcionek metalowych wytwarzano je w giserni.

Druk czcionką ruchomą

Tradycyjna technika druku, w której oddzielne czcionki wyciągane są z kaszt i układane w linie oraz bloki tekstu. Sam druk odbywa się poprzez pokrycie czcionek tuszem i bezpośrednie przyłożenie do nich papieru, w wyniku czego powstałe wydrukowany tekst.

Drukarka laserowa

Drukarka wysokiej rozdzielczości, wykorzystująca odmianę technologii reprodukcji elektrostatycznej z kserokopiarek, aby przelewać na papier tekst i obrazy graficzne. Aby wydrukować stronę, obwód kontrolny urządzenia otrzymuje z komputera instrukcje drukowania i konstruuje mapę bitową każdego punktu na stronie, a następnie pilnuje, by laser mechanizmu drukującego przeniósł precyzyjną replikę tej mapy bitowej na bęben lub pas pokryty materiałem światłoczułym. Błyskawicznie włączając się i wyłączając, promień sunie po poruszającym się wałku, który ładuje elektrostatycznie obszary wystawione na promień. Naładowane obszary przyciągają toner (sproszkowany tusz naładowany elektrostatycznie), umieszczony w ładowniku obok kręcącego się wałka. Naładowany elektrycznie drut przeciąga toner z wałka na papier, a następnie pod wpływem ciepła toner wtapia się w kartkę. Drugi naładowany elektrycznie drut neutralizuje ładunek bębna.

Dwukropek

Znak interpunkcyjny wywodzący się z wczesnych praktyk rękopiśmienniczych. Oprócz tradycyjnego wykorzystania jako znak zapowiadający nową treść, cytat lub wyliczenie, stosuje się go również w matematyce do oznaczenia stosunków i w lingwistyce jako znak przedłużenia.

Dywiz

Znak interpunkcyjny, stosowany w niektórych słowach wieloczłonowych, a także do dzielenia wyrazów nie mieszczących się w wierszu. Może pojawiać się wyłącznie pomiędzy sylabami.

Font

Synonim kroju pisma.

Font bitmapowy

Rodzaj formatu fontu, opisujący każdą literę lub symbol w formie rzędów punktów, które można szybko i z łatwością odtworzyć na ekranie komputera. Po powiększeniu fontu punkty stają się jednak po prostu większe, znaki mają więc nierówne lub poszarpane krawędzie, które można niwelować np. metodą antyaliasingu. Fonty bitmapowe zostały już w większości zastąpione przez fonty wektorowe.

Font cyfrowy

Font, którego matematyczna formuła przechowywana jest w postaci zapisu cyfrowej. Począwszy od lat 60. XX w. wyparł czcionki tradycyjne.

Font ekranowy

Fonty bitmapowe wykorzystywane do wyświetlania na ekranie lub monitorze

Fotoskład

Przygotowywanie materiałów do druku poprzez umieszczanie ich na podświetlanym stole, fotografowanie i kopiowanie klisz na docelowe formy drukowe.

Gisernia

Zakład, w którym produkowano czcionki metalowe. W obecnych czasach kroje pisma tworzy się w domach typograficznych.

Grubość

Względna ilość czerni w literze. W krojach stosowanych do ciągłej lektury zwykle stosuje się dwie grubości: regular lub light oraz bold. Kroje z szeryfami belkowymi i bezszeryfowe mogą mieć nawet osiem lub dziewięć różnych grubości, różnie opisywanych przez poszczególnych producentów. Z nazwami grubości można się zapoznać na schemacie wariacji stylu.

Indeks dolny

Litery i symbole umieszczone trochę poniżej podstawowej linii pisma i zazwyczaj mające mniejszą wielkość. Znaki są jednak tak zaprojektowane, aby miały tę samą grubość, co tekst zasadniczy. Znaki indeksu dolnego stosuje się w formułach matematycznych i wzorach chemicznych.

Indeks górny

Litery i symbole umieszczone trochę powyżej pozostałych znaków. Znaki są jednak tak zaprojektowane, aby miały tę samą grubość, co tekst zasadniczy. Znaki indeksu górnego stosuje się w formułach matematycznych i wzorach chemicznych.

Inicjał

Wyróżniona pierwsza majuskuła w akapicie, rozciągająca się na kilka wierszy, zaś od góry wyrównana z pierwszym wierszem. Stosuje się ją do oznaczenia początku nowej sekcji tekstu, na przykład rozdziału. Jeśli stosuje się inicjał, rozpoczynane przez niego słowo, fraza bądź wiersz mogą być złożone w majuskułach lub wersalikach. Jeśli w ten sposób złożono pierwsze słowo nazwy własnej, powinno tak się stać również z pozostałymi.

Interlinia

W pierwotnym rozumieniu poziomy pasek miękkiego metalu, pozwalający uzyskać pionowe odstępy pomiędzy wierszami druku i zachować w ten sposób czytelność tekstu. Obecnie nazywa się tak pionowy odstęp od linii podstawowej jednego wiersza do następnego. Większość aplikacji automatycznie stosuje standardowy leading wielkości 120%  stopnia fontu.

Italik

Również italika. W niezbyt poprawnym rozumieniu potocznym jest to synonim kursywy, stosowany do określania wszelkich pochyłych form antykwy, jednak tak naprawdę italika stanowi jedynie podzbiór szerszej kategorii znaków kursywowych.
W większości przypadków jest to styl uzupełniajacy litery pionowe, choć niektóre minuskuły mogą mieć lekko zmienioną formę, inna jest także struktura szeryfów. Współczesna praktyka wymaga, by w większości krojów pisma przeznaczonych do ciągłej lektury  italik towarzyszył antykwie.

Justowanie

W pojęciu ogólnym jest to umieszczanie wierszy tekstu w określonej relacji do jednego lub obydwu marginesów. W odróżnieniu od wcięcia z lewej lub z prawej, wyjustowany tekst ma równe marginesy z lewej i prawej strony.

Kaligrafia

Styl pisma ręcznego, w znacznym stopniu bazujący na kontrastujących grubościach pociągnięć pionowych oraz poziomych. Zwykle wykonywany pędzelkiem lub gęsim piórem. Pismo kaligraficzne jest czytelne i estetyczne, często posiada ozdobniki. Do 1960 r. kaligrafia była w Polsce obowiązkowym przedmiotem szkolnym.

Kerning

Dopasowywanie przestrzeni poziomej pomiędzy poszczególnymi znakami w wierszu tekstu. Zmiany kerningowe są szczególnie konieczne przy dużych tekstach afiszowych i nagłówkowych. Bez kerningu kombinacje wielu liter wyglądałyby niekorzystnie. Celem kerningu jest  stworzenie równych pod względem wizualnym odległości pomiędzy wszystkimi literami, tak by wzrok mógł gładko sunąć po tekście. W tradycyjnej typografii czcionek metalowych kern jest częścią litery, która rozciąga się za prawą lub lewą krawędź prostokątnej powierzchni czołowej. Niektóre maszyny do składu automatycznego (np. monotyp) potrafiły obsługiwać kerning, jednak pozostałe wymuszały, by całość znaku mieściła się w obrębie prostokątnej powierzchni czołowej. Linotyp należał do tej drugiej grupy, co skutkowało wieloma nieeleganckimi literami kursywowymi.  Z tego powodu w kroju Sabon zastosowano wiele wspaniałych rozwiązań pozwalających ominąć tę niedogodność. Ponieważ kerny były delikatne, mogły odłamać się w wyniku niewłaściwego postępowania z czcionkami.

W typografii cyfrowej kerning ma inne znaczenie. Skończyły się dawne obawy o kruchość materiału (choć niektóre stare formaty, np. FNT, wciąż ograniczają wzornictwo do prostokątnej powierzchni czołowej), więc kursywowe „f” może zachować swój wdzięk. Kerning cyfrowy ( czy też ściślej „kerning par”) pozwala na określenie światła pomiędzy dowolnymi parami znaków, dzięki czemu jeśli na przykład „r” następuje po „T”, może się lekko schować pod prawą poprzeczkę, zaś para „LY” jest bardziej ściśnięta. Zwykle określenie wszystkich wartości kerningowych jest zadaniem projektanta kroju pisma. W czasach czcionek metalowych poprawki takie możliwe były tylko przy ogromnym nakładzie pracy  i bardzo rzadko były widoczne. W formacie TrueType pary kerningowe umieszczone są w tablicy wraz z odpowiednimi wartościami, dzięki którym drugi znak jest przesuwany, jeśli następuje po pierwszym. Nie wszystkie aplikacje wykorzystują informacje kerningowe, należy wiec zawsze uważnie kontrolować domyślną prostokątną powierzchnię czołową. Kerning potrójny (na przykład dla sprawiającej czasami problemy kombinacji f.”) jest obsługiwany przez formaty OpenType i TrueType GX.

Kreska główna

Kreska litery, która jest mniej więcej prosta i nie stanowi części brzuszka. W literze „o” nie ma kreski głównej, litera „I” składa się wyłącznie z kreski głównej oraz szeryfów.

Kreska pozioma

Krótka pozioma kreska, taka jak w literach „E”, „F”, „L” lub „T”.

Kreska włosowa

Najcieńsza część litery oprócz szeryfu. Łączniki są często kreskami włosowymi.

Krój

Skrócone określenie „kroju pisma”: styl fontu lub zestaw obrazów znaków, na przykład kursywa. Patrz krój pisma.

Krój afiszowy

Ogólne określenie dla krojów pisma większych niż sąsiadujący z nimi tekst, jak na przykład w nagłówkach lub ogłoszeniach. Zwykle mierzy 14 lub więcej punktów.

Patrz również: krój nagłówkowy.

Krój nagłówkowy

Krój pisma zaprojektowany tak, by dobrze się prezentował w dużych wielkościach, stosowany w nagłówkach. Takie fonty zwykle nie zawierają pełnego zestawu znaków, ponieważ nie potrzebują wszystkich symboli specjalnych i znaków interpunkcyjnych. W systemach składu mechanicznego jest to pismo powyżej 14 punktów.

Krój pisma

1. Cechy, po których można rozpoznać wzornictwo znaku. Bodoni jest wzorem modern, a Times Roman wzorem przejściowym.
2. Jeden z wariantów (styli) pisma, zawartych w rodzinie krojów pisma.

Kroje bezszeryfowe

Bezszeryfowe kroje pisma oraz kroje z szeryfami belkowymi pojawiły się mniej więcej w latach 1815-1817. Obydwie grupy odznaczają się prostszymi formami liter, zwykle dość ujednoliconą grubością kresek, brakiem szczególnego kontrastu, a także częstym oparciem projektu na formach geometrycznych. Najwcześniejsze formy krojów bezszeryfowych i z szeryfami belkowymi były ciężkimi, często monolitycznymi fontami afiszowymi, lecz szybko wyewoluowały w szerokie spektrum styli. Choć wczesne projekty nie są już zbytnio stosowane, ich spadkobiercy są dość powszechni. Kroje bezszeryfowe, jak sama nazwa wskazuje, nie posiadają szeryfów. Niski kontrast i brak szeryfów sprawiają, że większość fontów tego typu męczy wzrok podczas lektury. Dobrze nadają się do jednego zdania, ujdą jeszcze w akapicie, ale ciężko je dobrze wykorzystać w, dajmy na to, tekście książki. Terminologia krojów bezszeryfowych może wprawiać w pewne zakłopotanie, ponieważ często określa się je gotykami lub groteskami. W fontach bezszeryfowych italiki są zwykle, choć nie zawsze, po prostu pochylonymi antykwami, w związku z czym są całkowicie podporządkowane antykwie. Zdecydowanie najbardziej rozpowszechnionym krojem bezszeryfowym jest Helvetica  (stworzona w 1951 r. przez Miedingera), choć wielu typografów nią gardzi. Przewagą Helvetiki jest to, że występuje w wielu grubościach i szerokościach, dzięki czemu ma elastyczne zastosowanie, zaś jej wszechobecny charakter sprawia, że łatwo ją dopasować. Innymi krojami bezszeryfowymi ogólnego zastosowania są Univers (stworzony w 1952 r. przez Frutigera), Arial (Monotype), Franklin Gothic (stworzony w 1903 r. przez M.F. Bentona) oraz Frutiger (stworzony w 1975 r. przez Frutigera). W związku z rozkwitem ruchu Art Deco w latach 20. i 30. XX w. jako podstawę dla projektów bezszeryfowych zaczęto wykorzystywać radykalne kształty geometryczne. Istnieje również kilka innych popularnych fontów bezszeryfowych, które nie pasują dobrze do powyższych kategorii. Gill Sans autorstwa Erica Gilla z 1928 r. ma wygląd niemal architektoniczny, zaś jego wysoki kontrast i humanistyczne wzornictwo sprawiają, że lepiej niż inne odmiany bezszeryfowe nadaje się do składania bloków tekstowych. To samo można również powiedzieć o wielu bezszeryfowych fontach humanistycznych z końca XX w.
Choć kroje bezszeryfowe zazwyczaj nie sprawdzają się dobrze w wersji drukowanej, doskonale nadają się do zastosowań ekranowych. Czytany z monitora komputera tekst pozbawiony szeryfów o wiele mniej męczy wzrok niż gdyby był złożony krojem szeryfowym.

Kroje o stałej grubości

Kroje, w których grube i cienkie kreski nie kontrastują wizualnie ze sobą.

Kroje proporcjonalne

Kroje, których znaki mają różną szerokość w zależności od cech liter (w przeciwieństwie do krojów stałych).

Kroje stałe

Podobnie jak znaki uzyskiwane na maszynie do pisania, wszystkie znaki z tych krojów mają tę samą szerokość i zajmują takie samo pole. Wykorzystanie tego rodzaju kroju pozwala złożyć cyfry w równych i schludnych pionowych rzędach (w przeciwieństwie do krojów proporcjonalnych).

Kroje tekstowe

Fonty do składu materiału tekstowego, zwykle posiadające wielkość od 6 do 12 punktów.

Kroje tytułowe

Fonty majuskułowe, zajmujące większość powierzchni pola znaku. Font tytułowy wielkości 24 punktów jest wyraźnie większy niż krój tekstowy wielkości również 24 punktów, w którym znajdują się również litery minuskułowe.

Kropka

Znak interpunkcyjny. Mały okrągły symbol, stosowany jako znak przestankowy, punktor lub akcent. W formie znaku przestankowego w inskrypcjach rzymskich był umieszczany pośrodku, dopiero w rękopisach średniowiecznych został przeniesiony na podstawową linię pisma.

Linia majuskuł

Teoretyczna linia odniesienia oznaczająca maksymalną wysokość, do jakiej sięgają wielkie litery i niektóre wydłużenia górne.

Linia wydłużeń dolnych

Najniższa teoretyczna linia odniesienia oznaczająca poziom, do którego sięgają wydłużenia dolne w danym foncie, jak linia poniżej majuskułowych „j” oraz „y”.

Linia wydłużeń górnych

Teoretyczna linia odniesienia oznaczająca maksymalna wysokość, do jakiej sięgają wydłużenia górne w danym foncie. W wielu krojach pisma jest umieszczona nad linią majuskuł.

Linotyp

Maszyna do składu tekstu, wynaleziona w 1886 r. przez Ottmara Mergenthalera. Pozwalała na drukowanie całych wierszy tekstu, wykorzystywanych następnie w procesie druku wypukłego.

Logotyp

Typograficzny znak towarowy lub symbol, często wykorzystujący zniekształcone formy liter.

Łacinka

System alfabetyczny wywodzący się głównie z inskrypcji ze starożytnego Rzymu. Obecnie stosowany powszechnie na całym świecie.

Majuskuła

Majuskuły, kapitaliki lub wielkie litery to synonimiczne określenia liter, które WSZYSTKIE WYGLĄDAJĄ WŁAŚNIE TAK. Jest to dość świeża innowacja. Rzymianie, Grecy i mieszkańcy Orientu nie odróżniali wielkich i małych liter. Wszystkie te wcześniejsze języki wykorzystywały dwie formy: starannie kreśloną formę pisma z oddzielnymi znakami na dokumentach oficjalnych oraz pomnikach i mniej starannie kreśloną formę kursywy ciągłej, z zaokrąglonymi i często łączonymi znakami, stosowaną na mniej oficjalnych dokumentach, takich jak listy. W średniowieczu wykształcił się rodzaj wielkich liter, zwanych uncjałami. Nazwa ta pochodzi od łacińskiego słowa „uncia” („wysoki na cal”) i służy do określenia charakterystycznych, zaokrąglonych liter. Stosowano je w zachodniej Europie w przepisywanych ręcznie księgach, obok majuskułowych liter kursywowych, wykorzystywanych w życiu codziennym. Po okresie renesansu i wprowadzeniu w Europie druku wyodrębniły się dwa rodzaje liter: majuskuły, które uformowały się jako imitacja starożytnych znaków łacińskich, oraz minuskuły, kontynuujące tradycję średniowiecznego zapisu kursywą.

Majuskuły

Określenie wielkich liter, wywodzące się z łaciny. Patrz również: minuskuły

Minuskuły

Określenie małych liter, wywodzące się z łaciny. Patrz również: majuskuły.

Monotyp

Maszyna do składu tekstu, wynaleziona w 1893 r. przez Tolberta Lanstona. Pozwalała na drukowanie pojedynczych liter i składania ich w bloki tekstu zgodnie z instrukcjami zawartymi na taśmie perforowanej. Bloki takie wykorzystywano następnie w procesie druku wypukłego.

Nawias

Połączenie kreski głównej litery z szeryfem.

Nawiasy klamrowe

Nawiasy klamrowe są rzadko spotykane w tekstach, lecz mogą służyć za dodatkowy zestaw nawiasów zewnętrznych: {([-])}. Ich główną funkcją jest oznaczenie wyrażeń matematycznych. W wielu językach programowania służą również do otoczenia pełnej funkcji.

Nawiasy kwadratowe

Nawiasy kwadratowe pełnią zasadniczą funkcję w składzie tekstu w wielu językach. Między innymi w angielskim służą do oznaczenia przerw w cytowanych fragmentach, a także jako dodatkowy, wewnętrzny zestaw nawiasów.

Nawiasy ostrokątne

Lewy („<”) i prawy („>”) nawias ostrokątny wykorzystywane są w wielu zastosowaniach edycyjnych oraz w matematyce.

Nawiasy zwykłe

Podwójne znaki podkreślenia. Wykorzystywane jako znaczniki frazy w gramatyce i w matematyce. W Polsce stosuje się je wraz z wielokropkiem do oznaczania przerw w cytowanych fragmentach.

Odstęp

Odstęp poziomy, czyli pomiędzy słowami i literami w wierszu, jest najczęściej mierzony w firetach i półfiretach. Firet to odstęp równy stopniowi stosowanego fontu. Półfiret to połowa firetu. Font o stopniu 12 punktów ma więc firet wielkości 12 punktów i półfiret wielkości 6 punktów, zaś font o stopniu 8 punktów ma firet 8 punktów i półfiret 4 punkty. Za zwyczajową odległość pomiędzy słowami uważana jest jedna trzecia firetu. W tekście wyjustowanym odstępy międzywyrazowe mogą być oczywiście inne. Im węższy łam, tym więcej nieestetycznych wariacji może pojawić się w odstępach. Jest to argument przemawiający za stosowaniem tekstu niewyjustowanego, gdy umieszczony jest na wąskim łamie. W idealnych warunkach słowa zwykłego tekstu nie powinny być umieszczone dalej od siebie niż o półfiret lub bliżej niż o jedną czwartą firetu. Wąskie odstępy są często stosowane, by oddzielić pauzy i półpauzy od sąsiadującego z nimi tekstu, a także cudzysłowy pojedyncze od podwójnych. Odstępy międzyliterowe można dziś łatwiej uzyskać niż w czasach czcionek metalowych, lecz często i tu zdarzają się błędy. Gdy takie odstępy stosuje się w nagłówkach, ważne, by również jak najbardziej oddzielić słowa od siebie, aby nie zlewały się ze sobą. W wyjustowanym tekście odstępy między literami powinny być stosowane bardzo rzadko.

Ogonek

Jeden z dolnych znaków diakrytycznych stosowanych w połączeniu z samogłoskami w polskim, navajo, litewskim i wielu innych alfabetach. Wygląda jak mały haczyk skierowany na prawo tuż pod literą. Powinien być połączony z główną literą. Nazywa się go również haczykiem nosowym, ponieważ służy do oznaczania samogłosek nosowych (jak polskie „ą” oraz „ę”).

OpenType

Format fontu, który (w pewien sposób) łączy ze sobą TrueType i Type 1, stworzone wspólnie przez Adobe i Microsoft. Główne cechy starych formatów wciąż istnieją w OpenType jako opcjonalne, lecz większość informacji jest teraz formatowana w sposób identyczny.

Paragraf

Stosowana przez skrybów forma podwójnego „s”, teraz wykorzystywana głównie w dokumentach oficjalnych, takich jak kodeksy prawne i statuty, gdzie służy do oznaczenia podziału tekstu na sekcje.

Pauza

Pozioma kreska szerokości majuskułowej litery „M”, a więc szerokości firetu. Jest znakiem międzywyrażeniowym, otoczonym z obu stron spacjami, a stosowanym do oznaczania zakresów. Wykorzystuje się ją również w funkcji myślnika, np. dla wyodrębnienia fragmentu tekstu lub w tekstach dialogowych.

Piksel

Punkt w obrazie rastrowym, który można włączyć (wydrukować) lub wyłączyć (nie wydrukować), by utworzyć obraz.

Pisanka

Klasa fontów dekoracyjnych, które imitują czyjś styl pisma ręcznego lub kaligrafii, za wyjątkiem fontów gotyckich lub starosłowiańskich, które odnoszą się do oddzielnych grup. Pisanki podzielone są według przyborów piśmienniczych na pióro wieczne z płaską stalówką, długopis, pióro kulkowe itp. Ponadto wszystkie pisanki mogą mieć połączone lub niepołączone znaki. Możliwe są także formy pośrednie z literami posiadającymi łączniki tylko z jednej strony.

Pismo gotyckie

Ogólna nazwa dla szerokiej gamy form literowych wywodzących się z północnej Europy. Litery formowano  piórem o szerokiej krawędzi, lecz podkreślano punkty przejścia pomiędzy pociągnięciami. Litery gotyckie są zwykle wysokie, wąskie i spiczaste, można je porównać do gotyku w architekturze. Istnieje kilka klas fontów gotyckich (Tekstura, Rotunda, Bastarda, Szwabacha, Fraktura, Kanzlei). Pierwsze piętnastowieczne czcionki powstały na bazie szeroko rozpowszechnionych pisanych form gotyckich i później były stosowane wraz z krojami romańskimi aż do XX w. Obecnie pismo gotyckie jest wykorzystywane głównie w celach afiszowych.

Pismo gotyckie

1. W tradycyjnym rozumieniu jest to określenie stylu liternictwa w północnej Europie w okresie, gdy Jan Gutenberg tworzył ruchomą czcionkę, zaadaptowanego jako pierwsza czcionka. W druku polskim pismo gotyckie stosowano do przełomu XVII i XVIII w. Najdłużej utrzymało się w Niemczech oraz w kręgach języka niemieckiego, gdzie stosowano wywodzący się od niego krój neogotycki, dopiero w 1941 zastąpiony przez naziistów antykwą.
2. W latach 30. XIX w. w Stanach Zjednoczonych określano tak kroje bezszeryfowe wypuszczane przez europejskich twórców po 1820 r. Terminu tego nie stosowano jednak do opisu takich fontów bezszeryfowych, jak Futura z ok. 1926 r.

Pismo ręczne

Pismo ręczne, w odróżnieniu od druku, zaczęło być kojarzone ze sposobem pisma charakterystycznym dla konkretnej osoby. Indywidualizm w formie pisma ręcznego może zachodzić w obrębie członków tej samej rodziny, a także wśród dzieci uczonych tego samego systemu zapisu przez tego samego nauczyciela. Ów indywidualizm najwyraźniej rozpoczyna się na bardzo wczesnym etapie życia, gdy dziecko wciąż jeszcze bazgrze i rysuje. Nauka pisania zwykle przebiega etapowo. W kolejnych klasach szkoły podstawowej uczniowie w coraz większym stopniu doskonalą tę umiejętność. W I klasie opanowują pismo elementarne, koncentrując się głównie na elementach pisma i łączeniu liter z kolejnymi w obrębie wyrazu. W II klasie dochodzą do etapu pisma swobodnego. W III klasie osiągają stadium pisma płynnego, kiedy to słuchając, mogą płynnie zapisywać zasłyszane zdania.
Prawidłowe pismo ręczne charakteryzuje się trzema kryteriami: czytelnością (możliwością rozpoznania danej litery), pisemnością (właściwym łączeniem danej litery z innymi) oraz estetyką (kategoria subiektywna.
Błędy, jakie pojawiają się najczęściej w piśmie ręcznym:
Błędy konstrukcyjne: naruszenie kształtu, nieodpowiednie odtwarzania form liter, niedopełnianie kształtów, złe proporcje, brak spoistości elementów litery, zniekształcanie linii.
Błędy łączenia liter w wyrazach: nieprawidłowe łączenie liter tworzących wyrazy lub brak łączenia, prowadzące do utraty czytelności i estetyki pisma.
Błędy proporcjonalności: nieprawidłowe zagęszczanie liter w wyrazie czy wyrazów w zdaniu, brak odstępów między wyrazami, zachwianie proporcji liter w wyrazach oraz nierównomierna wysokość liter.
Błędy nierównomiernego pochylenia liter: zmiana kierunku pochylenia liter w wyrazie oraz w całym tekście.
Istnieje również bardzo artystyczny, stylizowany rodzaj pisma zwany kaligrafią, stosowany w ozdobnych rękopisach.

Podstawowa linia pisma

Teoretyczna linia odniesienia, na której opierają się litery z danego fontu. Patrz również: ilustracja Linie pisma.

Pole znaku

1. W druku wypukłym: metalowy prostokąt, na którym odlewa się obraz znaku.
2. W druku fotograficznym lub cyfrowym jest to prostokątna teoretyczna przestrzeń zajmowana przez literę.

Półfiret

Połowa firetu. Jego stopień jest równy stopniowi pisma, zaś jego szerokość równa połowie tego stopnia.

Półpauza

Pozioma kreska szerokości majuskułowej litery „N”, a więc półfiretu.

Poprzeczka

Pozioma linia w środku liter „H”, „A” lub „e” i innych.

Poprzeczka krzyżowa

Pozioma kreska łącząca dwie kreski główne, jak w „A” i „H” lub zwykła kreska, jak w „f” i „t”.

PostScript

Język sterowania drukarką opracowany przez Adobe Systems i stosowany w profesjonalnej branży drukarskiej. Mówiąc ogólnie, działa on poprzez opisanie efektu końcowego jako szeregu kształtów geometrycznych zamiast tradycyjnych szeregów punktów, dzięki czemu łatwiej jest pracować w wysokich rozdzielczościach. Fonty Type 1 wykorzystują język PostScript.

Przecinek

Znak interpunkcyjny, znacznik gramatyczny wywodzący się z wczesnych praktyk rękopiśmienniczych. W niemieckim, a często również w językach wschodnioeuropejskich, przecinek używany jest jako otwarty nawias. W całej Europie służy również do oddzielenia części ułamkowej w ułamkach dziesiętnych, podczas gdy większość północnych Amerykanów postawiłaby tam kropkę. Również w Ameryce Północnej przecinek używany jest do rozdzielania grup trzycyfrowych (w Europie funkcję tę pełni spacja).

Punkt typograficzny

Jednostka miary równa 0,01383 cala (0,3514 mm), podstawa anglo-amerykańskiego systemu punktowego. W europejskim systemie Didota jeden punkt jest równy 0,01483 cala (0,3759 mm).

Qwerty

Pierwsze sześć liter w górnym rzędzie alfabetycznym klawiatury anglojęzycznej maszyny do pisania. Ta kombinacja liter jest często stosowana jako nazwa dla standardowej klawiatury, w odróżnieniu od innych klawiatur. Gdy Sholes tworzył pierwsze maszyny do pisania, ułożył litery w kolejności alfabetycznej. Piszący stwierdzili jednak, że dźwignie z literami często klinowały się o siebie podczas pisania. Sholes ustalił więc najczęściej stosowane kombinacje liter i oddzielił je od siebie najdalej jak można, aby nie wchodziły sobie w drogę. Rezultatem jest dzisiejsza alfanumeryczna klawiatura QWERTY. Po wynalezieniu komputerów ich twórcy – a także producenci procesorów tekstu – również instalowali tradycyjne klawiatury.
Przed rozpowszechnieniem komputerów w dostępnych w Polsce maszynach do pisania umieszczano klawiaturę typu QWERTZ, zaś polskie znaki diakrytyczne dostępne były pod odrębnymi klawiszami. Dostępne były również klawiatury komputerowe w tym układzie (tzw. klawiatury maszynistki), nie cieszyły się jednak popularnością. Dziś w Polsce dominują standardowe klawiatury typu QWERTY, z polskimi znakami diakrytycznymi dostępnymi po naciśnięciu odpowiedniego klawisza funkcyjnego w połączeniu z daną literą.
Można się również spotkać z innymi ukłądami kalwiszy, na przykład z tzw. klawiaturą Dvoraka, w założeniu wydajniejszą od standardowej QWERTY, czy francuski układ AZERTY.

Rodzaje pauz

Standardowe fonty zawierają pauzę (—), półpauzę (–) i dywiz (-).

Rodzina

Wszystkie warianty i rodzaje jednego projektu lub stylu kroju pisma (grubość, szerokość, antykwa, kursywa, bold itp.).

Rodzina krojów pisma

Zbiór krojów pisma, które różnią się od siebie grubością, proporcją i kątem nachylenia znaków, lecz posiadają wspólną nazwę oraz cechy stylu.

Rozdzielczość

W typografii cyfrowej rozdzielczość to wielkość ziarna obrazu składanego do druku. Zwykle mierzona jest w plamkach przypadających na cal (dpi). Na przykład drukarki laserowe mają zazwyczaj rozdzielczość w zakresie 300-1000 dpi, zaś maszyny do składu znacznie większą niż 1000 dpi. Na dostrzegalną szorstkość lub dokładność drukowanego obrazu mają jednak również wpływ inne czynniki. Zalicza się do nich pierwotny projekt znaków, umiejętności z jakimi zostały one przetworzone na formę cyfrową, technologia hintingu wykorzystywana do skompensowania szorstkiej rastryzacji, a także rodzaj taśmy filmowej lub papieru, na których jest reprodukowany. W przypadku monitorów rozdzielczość zazwyczaj mierzy się ilością pikseli, które można wyświetlić na określonym obszarze. Mówiąc ogólnie, im więcej pikseli lub plamek, tym dokładniejszy obraz.

Skład maszynowy

Ogólne określenie dla mechanicznego odlewu czcionek metalowych.

Rodzaje licencjonowania

Embeding License

Zezwala na instalowanie i wykorzystywanie fontów na określonej liczbie stanowisk (zazwyczaj podstawową ilością jest 5) do tworzenia grafiki i składu publikacji. Licencja ta jest niezbywalna i zabrania udostępniania fontów osobom trzecim. Zezwala natomiast na udostępnianie edytowalnych dokumentów zawierających fonty osobom trzecim, tak aby można było modyfikować otrzymane pliki. Zabronione jest jednak przekazywanie pliku fontów. Podobnie jak w powyższym przypadku licencja ta jest udzielana bezterminowo oraz nie posiada ograniczenia, co do ilości projektów, czy też nakładu publikacji.

ePub License

Licencja na używanie fontów do tworzenia, wydawania i dystrybucji dokumentów przeznaczonych dla urządzeń mobilnych takich jak: tablety, smartphony lub czytniki ebook. Jest to licencja roczna, ograniczająca się do określonej ilości projektów bez względu na nakład danej publikacji. Warto również wspomnieć, że nie ma znaczenia w jakim formacie zostanie zapisana gotowa publikacja, ważny jest natomiast fakt, iż pojawi się ona na urządzenia mobilne. Tak wiec wydawca takich publikacji jest zobligowany do nabycia opisywanej licencji na użyte fonty, nawet jeśli już posiada standardową licencję.

OEM License

Dedykowana do produktów OEM lub tworzonego oprogramowania (na przykład gry komputerowe). W takich przypadkach fonty są ściśle zintegrowane ze sprzętem lub oprogramowaniem i dlatego wymagają specjalnej licencji, która jest dobierana i wyceniana indywidualnie do potrzeb klienta. Wykupowana jest pod konkretny projekt, tak więc po jego realizacji klient traci możliwość dalszego użytkowania zakupionych fontów.

Standard License

Zezwala na instalowanie i wykorzystywanie fontów na określonej liczbie komputerów (zazwyczaj podstawową ilością jest 5) do tworzenia grafiki i składu publikacji. Licencja ta jest niezbywalna i zabrania udostępniania fontów osobom trzecim. Oznacza to, iż pliki przekazywane do podmiotów współpracujących muszą być zamknięte, czyli bez możliwości edycji. Dozwolonymi formatami przekazu jest na przykład grafika bitmapowa lub wektorowa oraz zabezpieczone przed modyfikacjami dokumenty PDF. Ponadto licencja ta jest udzielana bezterminowo oraz nie posiada ograniczenia, co do ilości projektów, czy też nakładu publikacji.

Web-Embedding License

Zezwala na projektowanie i tworzenie stron internetowych przy użyciu konkretnego fontu/-ów. Licencja jest zazwyczaj wykupowana na określony czas (na przykład na jeden rok), lub na konkretną ilość wyświetleń strony internetowej (na przykład 10 000 miesięcznie). Bardzo często znaczenie ma także ilość domen, na których ma być użyty font.
Istnieje również alternatywna forma licencjonowania, w której za miesięczną opłatą otrzymujemy dostęp do określonej biblioteki fontów, które możemy wykorzystywać na swoich stronach internetowych. Jedynym ograniczeniem jest najczęściej liczba wyświetleń wszystkich stron na których będziemy używać danych fontów.

Web-Serwer License

Umożliwia na umieszczanie fontów na serwerze, dzięki czemu można tworzyć różnego rodzaju projekty (na przykład kartki pocztowe, nadruki na koszulkach, wizytówki, czy też inne dokumenty). Użytkownik ma możliwość podglądu tworzonego dokumentu w prostej formie (na przykład jako GIF) bez możliwości pobrania pliku fontu. Przykładami takiego zastosowania są popularne serwisy, na których użytkownik może stworzyć własny projekt wizytówki wybierając zarówno grafiki, jak i użyte fonty. Po zapisaniu taki projekt trafia do druku. Wszystko oczywiście dzieje się on-line, tak więc użytkownik nie ma możliwości zapisania pliku fontów na komputerze.

Menu główne

Produkt dodany do koszyka

×